Doordat ik door het boek Zondagskind hoofdpersoon Jasmijn Vink al zo leuk vond, wilde ik  Zondagsleven ook absoluut lezen. Door dit tweede deel ben ik eigenlijk alleen nog maar meer van Jasmijn gaan houden.

Wat ben ik toch blij dat ik deze schrijver hier op #bookstagram tegen ben gekomen!In februari las ik al zijn novelle En elke dag wordt de weg naar huis steeds langer en ik wilde zo graag meer lezen van #frederikbackman! Deze maand besprak ik Een man die Ove heet met mijn leeskring.Ik vond het een heerlijk boek, hoewel ik in het begin erg moest wennen aan de boze en chagrijnige Ove, die echt heel veel weg heeft van hoe mijn opa was. Inclusief het schoppen tegen deurposten en het wijzen van iedereen op de regeltjes. Ja, mijn opa was er ook zo één.Desalniettemin heb ik ervan genoten. Ik kan erg genieten van zijn schrijfstijl: zijn woordkeuzes en vergelijkingen brengen humor in het verhaal en maken het verhaal luchtig, terwijl het soms verdrietige situaties zijn.Een uitgebreidere review zal op mijn blog verschijnen (zie linkinbio).Omdat ik pas twee boeken van Backman gelezen heb, heb ik nog de mazzel er een paar te kunnen lezen.Wat is jouw favoriete #backman? En omdat ik graag op de langere termijn denk: is er een andere schrijver in de lijn van Backman? (Denk aan de webshop: 'Vaak samen gekocht met....') ;-) Dan heb ik een voorraadje!

Afgelopen woensdag besprak ik met mijn leeskring het boek Zondagskind van Judith Visser. Er hadden zich spontaan twee nieuwe leden aangemeld voor mijn leeskring, dus dat was gezellig!

Dit weekend las ik En elke ochtend wordt de weg naar huis steeds langer van Fredrik Backman. Hier en daar had ik de naam van de schrijver al eens langs zien komen als de auteur van De man die Ove heet. Na het lezen van het boek op de foto, weet ik zeker dat ik meer van hem ga lezen.Ik wilde een quote uitkiezen om hierbij te zetten, om jullie te laten zien hoe prachtig zijn schrijfstijl is, maar het is bijna niet te doen...ik zou werkelijk het hele boek kunnen quoten. Prachtig, hartverwarmend en tegelijkertijd wrang en pijnlijk. Over afscheid terwijl iemand er nog is. Over een kleinzoon en zijn opa en de vergeetachtigheid die intreedt.Hier dan toch een passage:'We moesten van de juf een verhaal schrijven over wat we willen worden als we groot zijn,' vertelt Noah.'Wat heb je geschreven?''Ik schreef dat ik me eerst wilde concentreren op klein zijn.''Dat is een heel goed antwoord.''Ja, hè? Ik wil liever oud worden dan volwassen. Volwassenen zijn altijd boos, alleen kinderen en oude mensen lachen.''Heb je dat opgeschreven?''Ja.''Wat zei de juf?''Ze zei dat ik de opdracht niet had begrepen.''En wat zei jij?''Ik zei dat zij het antwoord niet had begrepen.''Ik hou van je,' brengt opa met gesloten ogen uit.Dit boek is alles ❤️. 

Afgelopen woensdag gaven de leden van mijn leeskring het unanieme oordeel 'geweldig' aan dit boek. En ja, dat vind ik ook. Het is een pracht. Dit boek staat vol van de poëtische natuurbeschrijvingen zonder dat je verveeld raakt. Ik heb vaak dat mijn gedachten afdwalen bij natuurbeschrijvingen, maar niet bij dit boek.   De sfeer in dit boek is zo mooi, dat je bijna zelf alleen in het moeras wil gaan wonen. Leven in de rust en stilte en leren van de dieren over jezelf. Want dat is wat het uitgangspunt is van het boek: een meisje dat op haar zesde door haar moeder (en vervolgens door de rest van haar gezin) achtergelaten wordt in hun hut in het moeras. Ze is daarna volledig op zichzelf aangewezen en leert alles over het leven via het dierenrijk. Kya treft af en toe dorpsbewoners in het moeras, maar als één van hen dood gevonden wordt, duurt het niet lang voor Kya ervan verdacht wordt.Dit boek heeft me werkelijk even in de greep gehouden. Er stonden veel weetjes over de natuur in die ik heel interessant vond, maar het boek was vooral ook spannend. Je leeft zo mee met Kya en je hoopt gewoon op de beste uitkomst voor haar.Delia Owens heeft heel knap verschillende dwaalsporen uitgezet in het boek, waardoor ik er met open ogen in ben getuind....en dat gebeurt me echt niet vaak. Dit einde had ik niet voorspeld! 🤯Q: welk boek heeft jou op het verkeerde been gezet?  

Na het lezen van De Winters boeken Het recht op terugkeer, De ruimte van Sokolov en God's Gym, kon ik mijzelf toch echt wel een liefhebber van zijn boeken noemen. Hoe ik echt genoten heb van Sokolov en werkelijk mindblown was door Het recht op terugkeer, bleef ik dit keer zuchtend en lichtelijk geërgerd achter.